Spervuur

Het duurde nog geen vijftien seconden, voordat Tobias door had wat er door hem heen ging. Als blikken konden doden, hadden ze dat gedaan. En maar al te graag. Gelukkig had men daar andere middelen voor. Er volgde een spervuur van gedachten. Volautomatisch werden ze op hem afgeschoten. Als kogels schoten ze door zijn hoofd. En niet alleen de gedachten. Er schoot hem iets te binnen. Er schoot hem wel vaker iets te binnen. Maar nog nooit zo letterlijk. Het was alsof hij volledig doorboord werd. Sterker nog, hij werd volledig doorboord.  Als een zeef liep hij leeg. Alleen de uitermate grote gedachten wisten niet te ontsnappen. En toen zijn ziel was doodgebloed, was er alleen maar stilte. Hij kon niets horen, niets zien, niets voelen, niets denken. Hij kon niets. Hij verlangde niets. Hij was niets. Niets.